Wie de ontwikkelingen in de wijnwereld op de voet volgt en daarover geregeld informatie van onafhankelijke wijn-websites krijgt, moet zich hebben afgevraagd wat hij aan moet met zo’n achterlopend wijnverhaal uit de Volkskrant. Daar heeft iemand alle actuele berichten aangeveegd en er dagen later een blend van gemaakt, die al bijna is geoxideerd. Want wat doet zo’n schrijvert? Hij last de boel weliswaar met een paar slimme zinnen aan elkaar, maar kan bij de goed geïnformeerde wijnliefhebber niet de indruk wegnemen dat de inhoud niet ver van kopiëren en plakken vandaan is gebleven. Voor wat zich tamelijk arrogant als ‘kwaliteitskrant’ afficheert een magere beurt. Al zal de ‘schepper’ van het verhaal dat zelf tegenspreken.

Ze zijn er nog niet uit in de Italiaanse Prosecco-dreven. Maar die naam laten varen voor de topkwaliteit DOCG Congeliano Valdobiadene lijkt tot heden alleen een groep topproducenten van Cartizze en de rives een goed idee om zich te onderscheiden. Die bubbels worden gemaakt met een laag rendement en hoge productiekosten. In tegenstelling tot de DOC-stroom en het mindere aanbod uit de Veneto of de Friuli, die het imago van geclassificeerde Prosecco geen goed doen, aldus de DOCG-goden. In hun ogen moet er twee soorten Prosecco komen: A en B. De discussie loopt al enige tijd. Voor Doctor Wine zet Riccardo Viscardi de situatie uiteen:

Lees meer.

Ze springen uit het glas, die rozijnen. Proef zelf maar. Zei de vers aangetreden verkoper in een wijnwinkel bij mij in de buurt. Ik proefde. En inderdaad: geen rozijn te bekennen. Ik las de proefnotitie: hoekige neus, gedroogd fruit, 'talmende' voortzetting en lang. Daar moest je het maar mee doen. Vroeger stonden ( toen nog papieren) wijngidsen vol met dat soort ‘karakteristieken’. Als je die wou verkopen moest je als gidsvuller wegblijven van moeilijke omschrijvingen die geen hond iets zeiden. Sommige auteurs zetten dat ook altijd in hun voorwoord: we houden het simpel om de consument niet in verlegenheid te brengen.

Wijnen die voor 100% uit petit verdot bestaan, vind je mondjesmaat op exposities. Meestal maakt de druif deel uit van assemblages, waarin hij dan met een gering percentage present is. In Parijs waren dezer dagen enkele complete PV’s te vinden op de Vinexpo. En daar sprong er één uit die we tot de ‘grotere’ rekenen en daarom hier nader willen beschrijven. De wijn is afkomstig van Bruno Andreu. Na een praktijk van 20 jaar besloot hij onder eigen merk te gaan werken. Dat houdt in: geen grenzen aan de kwaliteit en de regio, licht Bruno toe. Hij maakt wijn op een oud wijngoed in Montblanc, Domaine Les Prunelles, niet ver van Montpellier. Daar heeft hij een kelder die dateert van 1610, met inmiddels 200 barriques. Er worden wijnen gemaakt die vooral het terroir tot uitdrukking moeten brengen en waarvoor de druiven volledig hebben kunnen rijpen.

Moët Hennesy heeft aangekondigd eind van dit jaar de totale wijn-divisie te hebben opgeschoond. Er wordt niet langer met verdelgingsmiddelen gewerkt. Een initiatief dat Champagne van de reputatie moet afhelpen dat daar nog niet snel genoeg ‘duurzaam’ wordt geproduceerd. Moët steekt ook 20 miljoen euro in een onderzoekcentrum dat die duurzaamheid moet bevorderen. De collega’s melden: