Uit Duitslands Grosse Lagen komt ‘grand cru’-wijn van het Verband Deutscher Prädikats- und Qualitätsweingüter. Die wijngaarden zijn aangemerkt als ‘single vineyards’ met een specifieke terroir-expressie.

Wijn van een ‘single vineyard’. Dat is wel de top, denken nogal wat wijnliefhebbers. Maar er zijn wijngaarden van vele hectares die zich zo noemen. Bijvoorbeeld in Zuid-Amerika. En die kunnen heel divers zijn als het om de bodemstructuur gaat. Wijnen die daar vandaan komen zijn dan eerder blends, omdat de geoogste druiven een verschillend karakter kunnen hebben. Margaret Rand werpt voor Wine-Searcher licht op de verschillen.

Moscato en Merlot zijn de voorkeurswijnen van Amerikanen boven de 21 jaar. Een op de vijf heeft geen voorkeur. Goed 60% drinkt bij gelegenheid graag een glas wijn. Gemiddeld doet 34% dat eens per maand. De prijs bepaalt voornamelijk voor welke kleur wijn wordt gekozen. Zo’n 69% kiest los daarvan voor rood.

Het lijkt erop dat de dag waarop we een ‘gezond’ glas Shiraz of Merlot kunnen heffen in plaats van vitaminesupplementen te nemen niet zo ver weg is. Kijk maar naar het noorden van Israël, naar het laboratorium van Dr. Meir Shlisel, een expert in wijnchemie van het Tel-Hai College Die besteedt z’n tijd aan het analyseren van druivenmoleculen en werkt aan een wijn met een hoge resveratrol-concentratie. De website Joods.nl meldt:

Een Vlaamse restauranthouder heeft dezer dagen bekend dat hij een blunder heeft begaan met de duurste fles wijn die hij ooit in z’n bezit had. Hij schaamde zich daar zo over dat hij de publicerende krant vroeg in de rubriek Mijn Geheim daarbij z’n naam niet te noemen. Ger, zo is z’n voornaam, was trots op z’n fles Romanée Conti, ter waarde van 11.000 euro. Die zou hij nóóit uitschenken. Op een dag zouden z’n kinderen er een prachtig erfstuk aan hebben, net zoals hemzelf eerder was overkomen. De restauranthouder behandelde z’n kostbare fles omzichtig. Tot drie weken geleden. Never ever had die fles toen op het keukenblad mogen belanden. Maar het gebeurde toch en de gevolgen waren onomkeerbaar. Die avond, in het restaurant: coq au vin op de suggestiekaart, bereid met wijn van 11.000 euro.

En wij maar een van de grootste spekkers van de Brussselse kas zijn. En ons hoe langer hoe meer door de Europese Unie laten ringeloren. En maar moeten slikken dat allerlei Oost-Europese lidstaten die haastig zijn binnengehaald- en corrupt als ze zijn- tonnen subsidies binnenslepen. En ons maar laten vangen in regelingen en akkoorden waardoor we meervoudig vleugellam raken. De regenten geven trouwens zelf het slechte voorbeeld. Dezer dagen kwam bij doorlichting van de uitgaven aan het licht dat de Brusselse wijnkelder voor meer dan een euro-ton aan champagne werd verrijkt. Kopstuk en commissie-voorman Donald Tusk, die binnenkort verdwijnt, schafte daarvoor 4000 flessen edel-bubbels aan. De Britse krant Daily Mail besteedde er op z’n website uitvoerig aandacht aan: “How Brussels spends your cash: Eurocrats blew £100,000 on restocking their wine cellar and £85,000 on a relaxation armchair, new audit reveals”. De krant meldt: