Welkom op wijn.nl. Die noemt zich vanuit gepaste bescheidenheid nog steeds ‘Dé wijn website van Nederland voor zowel consument als professional’. Wie zitten erachter? Eerst het inmiddels opgeheven Produktschap. Daarna het verdwenen Wijn Informatie Centrum. En sinds enkele jaren de Stichting Wijnonderwijs Nederland (SWON). Dé wijnwebsite van Nederland, zei u? Arroganter kan het bijna niet. Want wie daar meer over wil weten krijgt hoofdzakelijk ouwe koek op z’n bord. De nieuwe bestierders zouden de website gaan ‘actualiseren’, melden ze over wie ze zijn. Voor ‘de komende maanden’, waarvan niemand weet welke en in welk jaar, stond er zelfs uitbreiding op het programma. En wat zien we nu? Een website met een te vette titel die niet waarmaakt wat achter ‘DÉ wijn website' (moet trouwens aan elkaar worden geschreven)  aan nieuws en verse achtergronden zou dienen te worden gepresenteerd.

We ratelen maar raak en glijden daarbij vaker uit dan ooit. Reden: de taalschat is in beweging. Hele generaties proberen elkaar met spreek- en schrijftaal in originaliteit na te apen of af te troeven. Een Gezaghebbende landgenoot of een rolmodel hoeft maar met iets nieuws op de proppen te komen, of binnen een week braken de Volgers hetzelfde uit, of het nu goed of fout is. En wat goed is denkt de Taalpolitie bij Van Dale of bij de Taalunie te kunnen bepalen. En daar vinden ze alles wat voorheen fout was goed, omdat ‘taal leeft’. Dat dit ook geldt voor ‘taalverloedering’ willen ze niet waar hebben. Het woord alleen al wordt in die kringen gemeden, want ze willen vooral voor progressief worden versleten. Dus lees ik geregeld dat naast iets corrects ook de foute versie wordt geaccepteerd, omdat die intussen ‘algemeen wordt gebruikt’.

Er zijn in Italië wijncritici die gidsen afkraken zonder de daarin vermelde wijnen ooit zelf te hebben geproefd. Dat verwijt maakt Daniele Cernilli, hoofdredacteur van de Essential Guide to Italian Wine een aantal wijnschrijvers die over die pas verschenen gids 2018 de ‘usual claptrap’ spuien, zoals hij het zelf omschrijft. Daniele geeft een uitvoerig exposé over hoe oprecht de gidsinhoud tot stand komt. Geen commercie, geen gratis flessen, geen mooischrijverij aan het adres van adverteerders, maar pure professionele benadering. Daarmee levert hij indirect ook kritiek aan het adres van zijn vroegere collega’s bij de Gambero Rosso, de grootste Italiaanse wijngids, maar hier en daar verguisd vanwege de koppeling tussen besprekingen en verplichte advertenties. Cernilli heeft genoeg van al die voorspelbare ‘critici’. Hij schrijft vandaag op zijn website DOCTOR WINE:

Tijdschriften worden tegenwoordig niet meer bezorgd, maar ‘ploffen op de mat’. Zo ook het onverbeterlijke wijnblad WineLife, waarvan ik me afvraag waarom de baas van het spul het nog steeds niet tot ‘meest invloedrijke’ wijn-Nederlander heeft gebracht. Binnenkort roepen ze die daar weer uit. Opnieuw zo’n lijst van Vijftig die de ijdelheid kwetst van wijno's die het niet halen. Het blad trekt er aandacht mee, dat wel. Maar dat zo’n lijst ook iets voorstelt, ontgaat buiten bling-belust volk iedere weldenkende wijndrinker. Wie van ‘inbellers’ de meeste stemmen krijgt mag in het blad worden ‘vernoemd’. Hoeveel bellers dat zijn, waarom ze iemand 'nomineren' en hoe integer stemmen worden verzameld, wordt nooit vermeld. In ieder geval moeten het lieden zijn die het blad kennen. En dat heeft, losse verkoop meegerekend, een oplage van 18.000. Precies hetzelfde aantal als het totaal opgegeven ‘pageviews’ per maand. En daar sta je dan één keer bij. Is dat indrukwekkend? IJdeltuiten vinden van wel en sieren er zelfs hun websites mee op. Maar in wezen zit er alleen maar commercie achter.

De onderhandelingen rond het Nationaal Preventieakkoord nemen meer tijd in beslag dan verwacht, schrijft staatssecretaris Paul Blokhuis van Volksgezondheid aan de Tweede Kamer. Het akkoord wordt daarom niet eind oktober, maar waarschijnlijk pas in november gepresenteerd.